Anna Boleyn przeistoczyła się z pożądanej metresy w odrzuconą żonę

Tragiczna śmierć Anny Boleyn przysporzyła jej mnóstwa fanów na całym świecie. Najbardziej intryguje pytanie  jak król Henryk mógł posłac na szafot kobietę o którą walczył przez ponad 6 lat, zrywając z Kościołem Katolickim i czyniąc ją królową nie bacząc na konsekwencje.

Prawda jest taka, że Henryk VIII nie darzył Anny Boleyn wielką miłością pod koniec ich związku. Anna, kobieta nie urodzona po to aby nosić koronę, nie potrafiła odnaleźć się w roli królowej Anglii. Była szorstka, władcza lecz przede wszystkim stale udowadniała swym rodakom że nie jest godna tytułu jaki Henryk VIII jej podarował, wywyższając się i zrażając do siebie kolejne osoby.

Ciągłe wybuchy gniewu i zazdrości męczyły króla Henryka VIII. Nie mógł on czuć się jak król, gdyż Anna ciągle usiłowała kierować jego decyzjami i je podważała – nie mógł również czuć się jak mężczyzna gdyż Anna wytykała mu jego romanse i prześladowała jego kochanki. Król nie przywykł do sytuacji w której żona dyktuje mu warunki – to on zawsze był górą i do niego zawsze należało ostatnie zdanie.

Z wielkiej miłości która wybuchła pod koniec 1525 roku po latach zostały już tylko gorzki żal i rozczarowanie, a w przypadku Henryka VIII nawet ogromne niezadowolenie. Anna bowiem nie urodziła tak długo wyczekiwanego męskiego potomka, dając królowi jedynie córkę która z dynastycznego punktu widzenia była bezużyteczna.

W efekcie, Henryk VIII postanowil pozbyć się swej niechcianej żony, tej samej za którą tak szalał kilka lat wcześniej. Annę Boleyn spotkały oskarżenia o cudzołóstwo, kazirodztwo i zdradę stanu, co zaowocowało jej egzekucją w maju 1536 roku. Henryk VIII ożenił się jeszcze czterokrotnie, ale tylko jedna z jego kolejnych czterech małżonek dała mu upragnionego syna.

Za sprawą serialu „Dynastia Tudorów” fani Anny Boleyn wierzą że Henryk VIII własnie ją kochał do końca życia i żałował jej egzekucji. Czy taki pogląd jest właściwy? Okazuje się, że nie. Henryk VIII kilkakrotnie wspomniał Annę Boleyn, ale nigdy nie były to wzmianki pozytywne.

W czerwcu 1536, miesiąc po śmierci Anny, po dworze krążyły informacje od samego Tomasza Cromwell’a że król Henryk VIII wyznał iż nigdy nie poślubi żadnej księżniczki z zagranicy ponieważ „gdyby kiedykolwiek źle się zachowała, nie mógłby ukarać i pozbyć się jej tak, jak to uczynił ze swoją ostatnią małżonką”[1] nawiązując do losu Anny Boleyn. Poślubiając własną poddaną, w dodatku nie pochodzącą z rodziny królewskiej, Henryk VIII mógł w każdej chwili się jej pozbyć z taką samą łatwością z jaką ją poślubił.

Po dwóch nieudanych małzeństwach, których Henryk VIII nota bene nigdy nie uważał za prawomocne, jego trzecie małżeństwo przyniosło mu ulgę i względy spokój. Jane Seymour, pomimo iż niezbyt urodziwa, była uległa i wydawało się że raczej nie miała własnego zdania odnośnie polityki. Do czasu.

Jane Seymour odważyła się interweniować w sprawie Pielgrzymki Łaski

Jako katoliczka, Jane Seymour stanęła po stronie uczestników powstania znanego w angielskiej historii jako Pielgrzymka Łaski. W akcie niezwykłej odwagi, w październiku 1536, Jane „rzuciła się na kolana” przed Henrykiem VIII w obecności całego dworu i błagała go aby nie niszczył opactw, na których tak zależało Pielgrzymom. Król, dla którego Pielgrzymka Łaski była niczym więcej jak rebelią skierowaną przeciwko jego władzy, nie zamierzał tolerować ani powstania ani kolejnej żony która chciała miec wpływ na politykę. Francuski ambasador napisał iż król nakazał Jane powstać i „nie mieszać się w jego sprawy, wspominając zmarłą królową” – o którą królową chodziło Henrykowi VIII? Czy wspominał Katarzynę Aragońską, stale świadomą sytuacji i decyzji króla, czy też Annę Boleyn? Sądząc po rekacji Jane, Henryk odnosił się do Anny – „to wystarczyło aby przerazić niezbyt pewną siebie niewiastę”[2].  To prawda , Jane miała podstawy aby czuć się niepewnie – los Anny Boleyn z pewnością napawał ją lękiem, poza tym jedyny nieślubny syn Henryka VIII który miał zostać mianowany następcą tronu zmarł nieoczekiwanie w lipcu 1536 więc cała sukcesja spoczywała na barkach Jane Seymour. Każde jej nieostrożne posunięcie stawiało ją w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Cesarski ambasador Eustace Chapuys napisał że gdy ambasador z Francji zaproponował Henrykowi VIII rękę córki króla Franciszka I, król odparł że „miał on zbyt wiele doświadczeń z francuskim wychowaniem i manierami, odnosząc się do zmarłej konkubiny” aby pojąć francuską księżniczkę za żonę. Henryk VIII wyraźnie nawiązał do Anny Boleyn (którą Chapuys nazywał konkubiną), która kilka lat spędziła we Francji, nabierając iście francuskich manier i uważając się bardziej za Francuzkę niż Angielkę.

Dostaję od Was wiele maili z pytaniami – czy to prawda że Henryk VIII wzywał imię Anny Boleyn na łożu śmierci? Taka informacja pojawiła się na polskiej Wikipedii, ale nie ma żadnego poparcia w źródłach.

Pogląd że Anna Boleyn była jedyną wielką miłością Henryka VIII jest historycznie niepoprawny – to prawda że Anna była pierwszą wielką namiętnością króla, ale pod koniec ich związek nie był ani szczęśliwy ani przepełniony miłością. W oczach Henryka VIII Anna Boleyn stała się synonimem wszystkiego zła które spadło na Anglię – to dla niej król zerwał z Rzymem, to dla jej dziecka (które miało być synem a okazało się córką) król przygotował grunt i to przez Annę zginął Tomasz More i kilka innych osób których śmierć wywołała oburzenie w Anglii i za granicą.

Anna Boleyn odeszła w zapomnienie, pozostawiając niesmak i złe wspomnienia u Henryka VIII.