Post edited 8:30 pm – March 16, 2011 by culpepper.kate

To mój pierwszy Topic więc licze na to, że znajdzie się trochę komentarzy..;)                                              

Wracając do tematu, dla mnie jedną z najbardziej wzruszających chwil w serialu

to moment gdy duch Anny Boleyn odwiedza Henryka.                

Ich rozmowa, w szczególności głos Anny, gdy mówi:"I thought you knew"                                                                                                                                                         

Henry: Why are you here?

Anne: To see my daughter. She was the only pure thing in my life and in my life

I neglected her, since she was only a girl and I wanted so much to give you a

son. But now I am so proud of her. Fiercely proud! She is so clever. And though

she is like me in so many ways, she is not intemperate as I was. You must be

proud of her too, Henry.

Henry: I am. I am very proud of her. And I know how clever she is. And I wish

that I could love her more. But from time to time, she reminds me of you…and

what you did to me.

                                                                                                                                                                              Anne: I did nothing to you! I was innocent! All the accusations against

me were false! I thought you knew. Poor Katherine Howard. She lies in the cold

ground next me; poor child. It was not her fault either. But we were like two

moths drawn to the flame…and burned.

Henry: Anne,please, don't!

Ten tekst mnie rozkłada na łopatki… aktorstwo znakomite.

Praktycznie tekst umiem na pamięć;)

A wy podzilicie moje zdanie ? A może macie swoje ulubione momenty? ;)

Oj tak scena , w której duch Anny odwiedza Henryka niesanowita. Podoba mi się też moment z ostatniego odcinka, w którym Henryk patrzy na swój ogromny portret i wspomina wybrane momenty ze swego życia.

Bardzo podoba mi się też scena , którą uważam za jedną z lepszych w serialu – jest to scena w której ciężarna Anna przyłapuje Henryka całującego Jane Seymour. Wejście Anny jest niesamowite to chyba najlepiej zagrana przez Annę scena po prostu aktorski majstersztyk.

Tak, ale More stworzył obraz komunistyczny – idealny w swojej 'Utopii', uznaje się go za twórcę nurtu myślenia, takiego, a nie innego.

Nie wiem jak Wam, ale mi strona z tym tematem się nie ładuje i zjada mi końcówki zdań w każdym wersie…

No właśnie u mnie też nie widać końcówek z prawej strony!

Może dlatego że Dominika pogrubiła zbyt długi tekst w pierwszym poście i to sprawiło że się rozciągnęła strona. Wiem że to głupie ale czasem takie rzeczy się zdarzają

Mozliwe że tak, Kasiu. No cóż człowiek uczy sie na błędach ;)

Rzeczywiście scena, w której Kitty przechodzi korytarzami w Tower i widzi swojego ukochanego Thomasa Culpeppera a raczej jego nabitą głowę… przerażająca. Ten krzyk rozpaczy.

Moje typy:

*kłótnia Anny i Henryka z I sezonu ("No. No, it's too late. Katherine won't let you go, I should have realised that!").

*festyn z okazji śmierci Katarzyny i rozmowa Anny z ojcem ("We are on the edge of a golden world!").

*przyłapanie Henryka i Jane przez Annę i scena jej późniejszego poronienia – mistrzostwo! Zarówno łzy Anny i załamanie Henryka – wyżyny aktorstwa Dormer i Rhys Meyersa.

*wizyta Cranmera z żoną u Cromwella, zwłaszcza dialog o religii.

Generalnie – wiele jest takich scen, ale te cztery to coś wspaniałego.

Nie wiem, czy tylko ja miałam łzy w oczach, kiedy Anna błagała Henryka z Elżbietą na rękach o ostatnią szansę. Dialog z tej sceny znam na pamięć, a ścieżkę dźwiękową wprost ubóstwiam. Wzruszyłam się podobnie na egzekucji Anny i śmierci Brandona w czwartym sezonie. Odrobinę emocjonalnie zareagowałam na scenie, gdy Henryk dowiaduje się, że Jane urodziła mu syna… To były te momenty, w których szybciej zabiło mi serce.

Fakt, też mam ochotę palnąć Henryka/Jonathana, bo gdy widzę desperację w oczach Anny ściska mi się serce i bardzo, bardzo jej wtedy współczuję.

Kreacja Meyersa w całym drugim sezonie jest iście wybitna, a gdyby nie to, że Henryk traci z każdego epizodu na epizod zainteresowanie Anną, oglądałabym ten sezon w kółko, jak to robię z pierwszym…

Podobają mi się również te malutkie sceny w ostatnim epizodzie drugiego sezonu, jak Henryk budzi się, czekając na egzekucję i obserwując łabędzie. Owe łabędzie do tej pory wydają mi się jakiegoś rodzaju alegorią, do której dziwnie nie mogę się dokopać (a może nie chcę, biorąc pod uwagę, że Henryk, jedząc jednego z łabędzi zakończył pewien okres życia związany z Anną, a zaczyna z Jane?). Gdy oglądałam po raz pierwszy (nie znając kompletnie historii Henryka VIII Tudora) miałam nadzieję, że jakimś magicznym sposobem odwoła całą egzekucję i będą żyli długo i szczęśliwie…

Oczywiście zapomniałam dodać, że scena halucynacji w czwartym sezonie – idealna. Poczułam się jak kiedyś, gdy zobaczyłam Katarzynę, Annę i Jane… A słowa "I thought you knew" i "You have killed him" już nigdy nie będą brzmiały tak samo ;)